Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι - Πρωτοπόροι
Read more +
Ενώ ο Ampère ήταν στο Bourg, πέρασε πολύ χρόνο διδάσκοντας φυσική και χημεία, αλλά η έρευνά του ήταν στα μαθηματικά. Αυτή η έρευνα είχε ως αποτέλεσμα να συνθέσει μια πραγματεία σχετικά με την πιθανότητα, τη Μαθηματική Θεωρία των Αγώνων, την οποία υπέβαλε στην Ακαδημία των Παρισίων το 1803. Ο Laplace παρατήρησε ένα σφάλμα, εξηγώντας το σφάλμα στον Ampère σε μια επιστολή, την οποία ο Ampère μπόρεσε να διορθώσει και την πραγματεία επανεκτυπώθηκε. Στην πραγματικότητα, η πραγματεία τροποποιήθηκε πολλές φορές και ο Ampère ήταν απρόθυμος να την χαρακτηρίσει ολοκληρωμένη, φοβούμενος ότι μπορεί να απαιτηθούν περαιτέρω αλλαγές. Το έργο αυτό ακολουθήθηκε από ένα σχετικά με τον λογισμό των παραλλαγών το 1803. Αν και καθηγητής μαθηματικών, τα ενδιαφέροντά του περιλάμβαναν, εκτός από τα μαθηματικά, τη μεταφυσική, τη φυσική και τη χημεία. Στα μαθηματικά εργάστηκε σε μερικές διαφορικές εξισώσεις,
Αυτό φαίνεται να ήταν ένα κρίσιμο βήμα στην εκλογή του στο Institut National des Sciences τον Νοέμβριο του 1814 όταν νίκησε τον Cauchy, λαμβάνοντας 28 από τις 56 ψήφους. Ο Ampère συνέβαλε επίσης σημαντικά στη χημεία. Το 1811 πρότεινε ότι ένα άνυδρο οξύ που παρασκευάστηκε δύο χρόνια νωρίτερα ήταν μια ένωση υδρογόνου με ένα άγνωστο στοιχείο, ανάλογο με το χλώριο, για την οποία πρότεινε το όνομα φθόριο. Αφού επικεντρώθηκε στα μαθηματικά καθώς ζήτησε την εισαγωγή στο Ινστιτούτο, ο Ampère επέστρεψε στη χημεία μετά την εκλογή του το 1814 και παρήγαγε μια ταξινόμηση στοιχείων το 1816. Ο Ampère εργάστηκε επίσης στη θεωρία του φωτός, δημοσιεύοντας τη διάθλαση του φωτός το 1815. Το 1816 ήταν ένας ισχυρός υποστηρικτής μιας κυματικής θεωρίας του φωτός, συμφωνώντας με τον Fresnel και αντίθετος με τον Biot και τον Laplace που υποστήριξαν μια σωματιδιακή θεωρία. Ο Φρέσελ έγινε καλός φίλος των Αμπέρ και έμεινε στο σπίτι του Αμπέρ από το 1822 μέχρι το θάνατό του το 1827. Στις αρχές του 1820, ο Αμπέρ προσπάθησε να δώσει μια συνδυασμένη θεωρία ηλεκτρισμού και μαγνητισμού αφού άκουσε για πειραματικά αποτελέσματα ο Δανός φυσικός Hans Christian Orsted. Ο Ampère διατύπωσε έναν νόμο περί δύναμης κυκλώματος και επεξεργάστηκε τον μαγνητισμό με την τοποθέτηση μικρών κλειστών κυκλωμάτων μέσα στη μαγνητισμένη ουσία.
Read more +
Η επιστημονική σταδιοδρομία του Arrhenius περιελάμβανε τρεις ξεχωριστές ειδικότητες στους ευρείς τομείς της φυσικής και της χημείας: φυσική χημεία, κοσμική φυσική και χημεία της ανοσολογίας. Κάθε φάση της καριέρας του αντιστοιχεί σε διαφορετικό θεσμικό περιβάλλον. Τα χρόνια του (1884–90) ως διδακτορικός και μεταδιδακτορικός φοιτητής που πρωτοστάτησε στη νέα φυσική χημεία πέρασαν στο Ινστιτούτο Φυσικής της Ακαδημίας Επιστημών στη Στοκχόλμη και σε ξένα πανεπιστήμια. το έργο του στην κοσμική φυσική (1895-1900) πραγματοποιήθηκε στο Stockholms Högskola (σήμερα Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης). και οι σπουδές του στην ανοσοχημεία (1901–07) πραγματοποιήθηκαν στο Κρατικό Ινστιτούτο Serum στην Κοπεγχάγη και στο Ινστιτούτο Νόμπελ Φυσικής Χημείας (ιδρύθηκε το 1905) στη Στοκχόλμη.
Η κύρια συνεισφορά του Arrhenius στη φυσική χημεία ήταν η θεωρία του (1887) ότι οι ηλεκτρολύτες, ορισμένες ουσίες που διαλύονται στο νερό για να δώσουν ένα διάλυμα που οδηγεί τον ηλεκτρισμό, διαχωρίζονται σε ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια ή ιόντα, ακόμη και όταν δεν ρέει ρεύμα μέσω του διαλύματος. Αυτός ο ριζικά νέος τρόπος προσέγγισης της μελέτης των ηλεκτρολυτών αντιμετωπίσθηκε αρχικά με αντίρρηση, αλλά σταδιακά κέρδισε τους οπαδούς μέσω των προσπαθειών των Arrhenius και Ostwald. Ο ίδιος απλός αλλά λαμπρός τρόπος σκέψης που ενέπνευσε την υπόθεση διαχωρισμού οδήγησε τον Arrhenius το 1889 να εκφράσει την εξάρτηση από τη θερμοκρασία των σταθερών ρυθμού των χημικών αντιδράσεων μέσω αυτού που είναι τώρα γνωστό ως εξίσωση Arrhenius. Το έργο του Arrhenius στην ανοσοχημεία, ένας όρος που του χάρισε κυκλοφορία, μέσω του βιβλίου αυτού του τίτλου που δημοσιεύθηκε το 1907, ήταν μια προσπάθεια μελέτης αντιδράσεων τοξίνης-αντιτοξίνης, κυρίως αντιδράσεων διφθερίτιδας, χρησιμοποιώντας τις έννοιες και τις μεθόδους που αναπτύχθηκαν στη φυσική χημεία. Μαζί με τον Torvald Madsen, διευθυντή του Κρατικού Ινστιτούτου Serum στην Κοπεγχάγη, πραγματοποίησε εκτεταμένες πειραματικές μελέτες βακτηριακών τοξινών καθώς και φυτικών και ζωικών δηλητηρίων. Οι τεχνικές δυσκολίες, ωστόσο, ήταν πολύ μεγάλες για τον Arrhenius για να πραγματοποιήσει τον στόχο του να κάνει την ανοσολογία ακριβή επιστήμη. Σε αντίθεση, με τις επιστημονικές επιθέσεις του στη θεωρία που επικρατούσε στον τομέα των μελετών ανοσίας, ήταν η θεωρία της πλευρικής αλυσίδας που διατυπώθηκε από τον Γερμανό ιατρικό επιστήμονα Paul Ehrlich, που τράβηξε την προσοχή. Αυτό, όμως, ήταν μικρής διάρκειας και ο Arrhenius εγκατέλειψε σταδιακά το πεδίο.
Read more +
Μετά τον πόλεμο ο Μπάρντεϊν εντάχθηκε (1945) στα Bell Telephone Laboratories στο Murray Hill, NJ, όπου αυτός, ο Brattain και ο Shockley διεξήγαγαν έρευνα σχετικά με τις ιδιότητες των ημιαγωγών των ηλεκτρονικών αγωγών. Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, παρουσίασαν το τρανζίστορ, το οποίο εγκαινίασε την ηλεκτρονική επανάσταση. Το τρανζίστορ αντικατέστησε τον μεγαλύτερο και πιο ογκώδη σωλήνα κενού και παρείχε την τεχνολογία για μικρογραφία των ηλεκτρονικών διακοπτών και άλλων εξαρτημάτων που απαιτούνται για την κατασκευή υπολογιστών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Bardeen συνέχισε την έρευνα που είχε ξεκινήσει τη δεκαετία του 1930 για την υπεραγωγιμότητα, και οι βραβευμένες με Νόμπελ έρευνές του παρείχαν μια θεωρητική εξήγηση για την εξαφάνιση της ηλεκτρικής αντίστασης σε υλικά σε θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν. Η θεωρία της υπεραγωγιμότητας BCS (από τα αρχικά του Bardeen, Cooper, και Schrieffer) εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά το 1957 και έγινε η βάση για όλες τις μεταγενέστερες θεωρητικές εργασίες στην υπεραγωγιμότητα. Ο Bardeen ήταν επίσης ο συγγραφέας μιας θεωρίας που εξηγεί ορισμένες ιδιότητες των ημιαγωγών. Διετέλεσε καθηγητής ηλεκτρολόγων μηχανικών και φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, Urbana-Champaign, από το 1951 έως το 1975.
Read more +
Το 1968, ο Bednorz γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Münster για να σπουδάσει χημεία. Ωστόσο, σύντομα ένιωσε χαμένος στο μεγάλο πλήθος των μαθητών και επέλεξε να στραφεί στο πολύ λιγότερο δημοφιλές θέμα της κρυσταλλογραφίας, ένα υποπεδίο της ορυκτολογίας στη διεπαφή της χημείας και της φυσικής. Το 1972, οι δάσκαλοί του Wolfgang Hoffmann και Horst Böhm τακτοποίησαν για να περάσει το καλοκαίρι στο IBM Zurich Research Laboratory ως επισκέπτης φοιτητής. Η εμπειρία εδώ θα διαμόρφωνε την περαιτέρω καριέρα του: όχι μόνο συνάντησε τον μετέπειτα συνεργάτη του K. Alex Müller, τον επικεφαλής του τμήματος φυσικής, αλλά και βίωσε την ατμόσφαιρα δημιουργικότητας και ελευθερίας που καλλιεργήθηκε στο εργαστήριο IBM, το οποίο αναγνωρίζει ως ισχυρή επιρροή στον τρόπο διεξαγωγής της επιστήμης. Μετά από μια άλλη επίσκεψη το 1973, ήρθε στη Ζυρίχη το 1974 για έξι μήνες για να κάνει το πειραματικό μέρος της διπλωματικής του εργασίας. Εδώ καλλιέργησε κρύσταλλα SrTiO3, ένα κεραμικό υλικό που ανήκει στην οικογένεια των perovskite. Ο Müller, ο οποίος ενδιαφερόταν για τα perovskites, τον παρότρυνε να συνεχίσει την έρευνά του και αφού πήρε το μεταπτυχιακό του από το Münster το 1977 ο Bednorz ξεκίνησε διδακτορικό στο ETH Zurich (Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας) υπό την επίβλεψη των Heini Gränicher και Alex Müller. Το 1978, η μελλοντική σύζυγός του, Mechthild Wennemer, την οποία είχε γνωρίσει στο Münster, τον ακολούθησε στη Ζυρίχη για να ξεκινήσει το διδακτορικό της. Το 1982, αφού απέκτησε το διδακτορικό του, εντάχθηκε στο εργαστήριο IBM. Εκεί, εντάχθηκε στη συνεχιζόμενη έρευνα του Müller για την υπεραγωγιμότητα. Το 1983, οι Bednorz και Müller ξεκίνησαν μια συστηματική μελέτη των ηλεκτρικών ιδιοτήτων των κεραμικών που σχηματίστηκαν από οξείδια μετάλλων μετάπτωσης, και το 1986 πέτυχαν να προκαλέσουν υπεραγωγιμότητα σε οξείδιο του χαλκού βαρίου λανθανίου (LaBaCuO, επίσης γνωστό ως LBCO). Η κρίσιμη θερμοκρασία του οξειδίου (Tc) ήταν 35 K, ένα πλήρες 12 K υψηλότερο από το προηγούμενο ρεκόρ. Αυτή η ανακάλυψη υποκίνησε πολλές επιπλέον έρευνες για την υπεραγωγιμότητα υψηλής θερμοκρασίας σε υλικά χαλκού με δομές παρόμοιες με το LBCO, οδηγώντας σύντομα στην ανακάλυψη ενώσεων όπως BSCCO (Tc 107K) και YBCO (Tc 92K).
Read more +
Ο Binnig αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Johann Wolfgang Goethe στη Φρανκφούρτη και έλαβε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης το 1978. Στη συνέχεια, εντάχθηκε στο IBM Research Laboratory στη Ζυρίχη, όπου αυτός και ο Rohrer σχεδίασαν και δημιούργησαν το πρώτο μικροσκόπιο σήραγγας σάρωσης (STM). Αυτό το όργανο παράγει εικόνες των επιφανειών αγώγιμων ή ημιαγωγών υλικών με τόσο λεπτή λεπτομέρεια που μπορούν να αναγνωριστούν μεμονωμένα άτομα. Τα κβαντικά μηχανικά φαινόμενα προκαλούν ηλεκτρικό ρεύμα να περάσει μεταξύ του εξαιρετικά λεπτού άκρου του καθετήρα βολφραμίου του STM και της επιφάνειας που μελετάται και η απόσταση μεταξύ του αισθητήρα και της επιφάνειας διατηρείται σταθερή μετρώντας το παραγόμενο ρεύμα και προσαρμόζοντας ανάλογα το ύψος του καθετήρα. Καταγράφοντας τα διάφορα υψόμετρα του καθετήρα, λαμβάνεται ένας τοπογραφικός χάρτης της επιφάνειας στον οποίο τα διαστήματα περιγράμματος είναι τόσο μικρά ώστε μεμονωμένα άτομα να είναι σαφώς αναγνωρίσιμα. Το άκρο του καθετήρα STM έχει πλάτος μόνο ένα angstrom (ένα δέκα δισεκατομμυριοστό του μέτρου ή περίπου το πλάτος ενός ατόμου) και η απόσταση μεταξύ αυτού και της επιφάνειας που μελετάται είναι μόνο περίπου 5 ή 10 angstrom. Το 1984 ο Binnig εντάχθηκε στο IBM Physics Group στο Μόναχο. Το 1989 δημοσίευσε το βιβλίο Aus dem Nichts («Out of Nothing»), το οποίο θεώρησε ότι η δημιουργικότητα αυξάνεται με την αταξία.
Read more +
Έρευνα για τη Θεωρία των Μετάλλων και των Συλλογικών Φαινομένων. Ο Felix Bloch πρότεινε μια ικανοποιητική θεωρία ηλεκτρονίων της αγωγιμότητας με βάση την κβαντομηχανική στη διδακτορική του διατριβή, “Über die Quantenmechanik der Elektronen in Kristallgittern’’ (Η κβαντική μηχανική των ηλεκτρονίων στα κρυσταλλικά πλέγματα), η οποία δημοσιεύτηκε στο Zeitschrift für Physik ( 1928). Τα ηλεκτρόνια σε ένα μέταλλο θεωρήθηκαν ότι ήταν αποσυνδεμένα, αν και το πεδίο στο οποίο μετακινήθηκε οποιοδήποτε ηλεκτρόνιο βρέθηκε από μια κατά μέσο όρο διαδικασία σε σχέση με τα άλλα ηλεκτρόνια. Εάν το μέταλλο ήταν στο απόλυτο μηδέν, το πλέγμα του καθόριζε ένα περιοδικό δυναμικό πεδίο για τις ηλεκτρονικές κινήσεις και η ηλεκτρική αντίσταση από το ακίνητο πλέγμα ήταν μηδέν. Ένα ηλεκτρόνιο θα μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα μέσα σ’ έναν τέλειο κρύσταλλο και μια πεπερασμένη ελεύθερη διαδρομή θα μπορούσε να οφείλεται μόνο στις ατέλειες στο πλέγμα. Σε γενικές γραμμές οι ατέλειες προκλήθηκαν κυρίως από τη θερμική κίνηση των ατόμων και ήταν έντονα εξαρτώμενες από τη θερμοκρασία, αυξάνοντας με την αύξηση της θερμοκρασίας. Οι προσμείξεις, ωστόσο, σκόρπισαν επίσης τα ηλεκτρόνια, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελεύθερη διαδρομή δεν θα διαφέρει αισθητά με τη θερμοκρασία. Η αντίσταση, συνεπώς, αποτελούνταν από την "αντίσταση προσμείξεων" και την αντίσταση λόγω της θερμικής κίνησης των ατόμων. Σύμφωνα με την ανάλυση του Bloch σχετικά με την κίνηση ενός ηλεκτρονίου σε ένα τέλειο πλέγμα, όλα τα ηλεκτρόνια σε ένα μέταλλο θα μπορούσαν να θεωρηθούν «ελεύθερα», αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν όλα ηλεκτρόνια αγωγιμότητας. Αυτή η θεωρία ταίριαζε για μέταλλα, ημιαγωγούς, και μονωτές, αλλά όχι για υπεραγωγούς.
Φυσική του Νετρονίου. Τον Μάρτιο του 1933, με τους Ναζί να βρίσκονται ήδη στην εξουσία, ο Μπλοχ έφυγε από τη Γερμανία αποκτώντας την υποτροφία Ροκφέλερ. Σχεδίαζε να ξεκινήσει να δουλεύει το φθινόπωρο με την ομάδα του Fermi στη Ρώμη. Στο μεταξύ ταξίδεψε στο Παρίσι, την Ουτρέχτη και την Κοπεγχάγη, και λίγο πριν πάει στη Ρώμη, επικοινώνησε μαζί του από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ για να του προσφερθεί μια θέση εκεί. Ανέλαβε τη θέση του αναπληρωτή καθηγητή τον Απρίλιο του 1934. Ενώ ήταν στο Στάνφορντ, είχε την ευκαιρία να οργανώσει σεμινάρια θεωρητικής φυσικής, από κοινού με τον Robert Oppenheimer, ο οποίος ήταν στο Μπέρκλεϊ. Το καλοκαίρι του 1935, συνδύασε ένα ταξίδι που έκανε στην Ελβετία με ένα ταξίδι στην Κοπεγχάγη. Ο Bohr πίστευε ότι η εμπειρία του Bloch με προβλήματα σιδηρομαγνητισμού θα ήταν χρήσιμη για τη σκέψη της φυσικής του νετρονίου που ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Δεδομένου ότι η μαγνητική ροπή των νετρονίων είχε ήδη ανακαλυφθεί, ο Bloch άρχισε να εξετάζει τις δυνατότητες των πολωμένων νετρονίων σε σιδηρομαγνητικά υλικά. Σε μια επιστολή προς την Physical Review Bloch που υποβλήθηκε το 1936, περιέγραψε τη θεωρία του για τη μαγνητική σκέδαση νετρονίων. Αποδείχθηκε επίσης ότι η διασπορά θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δέσμη πολωμένων νετρονίων και πώς οι μεταβολές της θερμοκρασίας του σιδηρομαγνήτη θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον διαχωρισμό της ατομικής σκέδασης από την πυρηνική σκέδαση.
Πυρηνικός μαγνητικός συντονισμός και το βραβείο Νόμπελ. Μετά τον πόλεμο, ο Bloch επινόησε μια μέθοδο για τη μέτρηση των ατομικών μαγνητικών ροπών. Αυτή τη μέθοδο την ονόμασε πυρηνική επαγωγή. Όταν οι ατομικοί πυρήνες τοποθετήθηκαν σε ένα σταθερό μαγνητικό πεδίο, τότε οι μαγνητικές ροπές τους θα ευθυγραμμίζονταν. Εάν ένα ασθενές ταλαντευόμενο μαγνητικό πεδίο υπερτίθεται στο σταθερό πεδίο προς μια κατεύθυνση που είναι κάθετη προς το σταθερό μαγνητικό πεδίο, τότε, καθώς πλησιάζει η συχνότητα Larmor, το αρχικό περιστρεφόμενο διάνυσμα πόλωσης θα αναγκαστεί να πλησιάσει το επίπεδο που είναι κάθετο προς το σταθερό μαγνητικό πεδίο . Η οριζόντια περιστρεφόμενη συνιστώσα του φορέα πόλωσης θα προκαλέσει ένα σήμα σε ένα πηνίο παραλαβής του οποίου ο άξονας είναι κάθετος στο ασθενές πεδίο ταλάντωσης. Η ακριβής τιμή της συχνότητας που δίνει το μέγιστο σήμα μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί, όπως στον τύπο συντονισμού Larmor, για τον υπολογισμό της μαγνητικής ροπής. Χρησιμοποιώντας αυτήν τη μέθοδο, μετρήθηκε η ροπή του πρωτονίου και βρέθηκε να συμφωνεί με την τιμή που είχε ήδη καθοριστεί από τον Rabi στα πειράματά του με ακτίνες μορίων. Συνεργάτες του Bloch στα πειράματα ήταν ο William. Ο W. Hansen και ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο Martin Packard.
Read more +
Ο Δρ Brattain είναι μέλος του τεχνικού προσωπικού Bell Laboratories από το 1929. Ο κύριος τομέας της έρευνάς του ήταν οι επιφανειακές ιδιότητες των στερεών. Σε πρώιμο στάδιο ασχολήθηκε με θερμιονικές εκπομπές και προσροφημένα στρώματα βολφραμίου. Συνέχισε στον τομέα της διόρθωσης και των φωτο-επιδράσεων στις επιφάνειες ημιαγωγών, ξεκινώντας με μια μελέτη διόρθωσης στην επιφάνεια του οξειδίου του χαλκού. Το έργο αυτό ακολουθήθηκε από παρόμοιες μελέτες πυριτίου. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισε την ίδια έρευνα τόσο με πυρίτιο όσο και με γερμάνιο. Οι κύριες συνεισφορές του Δρ Brattain στη φυσική στερεάς κατάστασης ήταν η ανακάλυψη της φωτο-επίδρασης στην ελεύθερη επιφάνεια ενός ημιαγωγού, η εφεύρεση του τρανζίστορ, από κοινού με τον Δρ John Bardeen, και πρόκειται για μία εργασία που οδηγεί σε μια καλύτερη κατανόηση των επιφανειακών ιδιοτήτων των ημιαγωγών, που πραγματοποιήθηκε πρώτα με τον Δρ Bardeen, αργότερα με τον Δρ.C.G.B. Garrett, και επί του παρόντος με τον Δρ P.J. Boddy. Δρ Brattain έλαβε το τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ το 1952, από το Whitman College και το Union College το 1955 και από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα το 1957. Το 1952 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Stuart Ballantine του Ινστιτούτου Φράνκλιν και 1955 το μετάλλιο John Scott. Το πτυχίο στο Union College και τα δύο μετάλλια ελήφθησαν από κοινού με τον Δρ John Bardeen, ως αναγνώριση του έργου τους στο τρανζίστορ. Ο Δρ Brattain είναι μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και του Ινστιτούτου Franklin. Μέλος της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, και την Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο της Επιστήμης. Είναι επίσης μέλος της επιτροπής ημιαγωγών της Διεθνούς Ένωσης Εφαρμοσμένης Φυσικής και της Συμβουλευτικής Επιτροπής Ναυτικής Έρευνας. Το 1935 παντρεύτηκε την αείμνηστο Dr. Keren (Gilmore) Brattain. είχαν έναν γιο, τον William Gilmore Brattain. Το 1958 παντρεύτηκε την κυρία Έμμα Τζέιν (Κίρς) Μίλερ. Ο Δρ Brattain ζει στο Summit, New Jersey, κοντά στο εργαστήριο Murray Hill (NJ) των Bell Telephone Laboratories.
Read more +
Μετέπειτα Ζωή και Θάνατος: Ο Celsius έγινε γραμματέας της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών στην Ουψάλα το 1725, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Πέθανε από φυματίωση το 1744.
Read more +
Η καριέρα της Conwell καλύπτει 62 χρόνια έρευνας σε ημιαγωγούς, οργανικούς κρυστάλλους, αγώγιμα πολυμερή και DNA. Είχε πολυετή πρακτική στα Bell Laboratories. Eκεί έγραψε μια εργασία που εξηγεί τις βασικές αρχές των ημιαγωγών που χρησίμευσε ως τυπική εισαγωγή στους ημιαγωγούς για πολλούς ανθρώπους στα χρόνια που ακολούθησαν. Η Conwell άρχισε να εργάζεται στο Sylvania Labs (αργότερα γνωστή ως GTE Labs) το 1952. Ξεκίνησε την έρευνά της εκεί μελετώντας τις αγώγιμες ιδιότητες του Γερμανίου και του Πυριτίου. Αργότερα, προχώρησε σε έρευνα ημιαγωγών για τις τηλεπικοινωνίες. Το 1972, η Conwell εγκατέλειψε τα εργαστήρια GTE και άρχισε να εργάζεται στο Xerox Webster Research Center στο Rochester της Νέας Υόρκης, όπου συνέχισε να επεκτείνει την έρευνά της για τους αγωγούς. Αποσύρθηκε από τη Xerox το 1998 και έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, όπου συνέχισε την έρευνά της μέχρι που απεβίωσε όταν χτυπήθηκε από αυτοκίνητο το 2014 σε ηλικία 92 ετών. Η Κόνγουελ έλαβε πολλές διακρίσεις για το έργο της όλα αυτά τα χρόνια,
Η Conwell έλαβε πολλές διακρίσεις για το έργο της όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής στην Εθνική Ακαδημία Επιστημών και στην Εθνική Ακαδημία Μηχανικών. Έλαβε το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών το 2009, επιλέχθηκε ως μία από τις 50 κορυφαίες γυναίκες στην επιστήμη του περιοδικού Discover το 2002 και έλαβε το μετάλλιο Edison από το Ινστιτούτο Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών το 1997 – η πρώτη γυναίκα που έλαβε ποτέ αυτό το βραβείο. Μόνο έξι γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν παρόμοια διδακτορικά τη χρονιά που η Conwell έλαβε το δικό της, και αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις καθώς χάραξε μια πορεία για τις γυναίκες στην επιστημονική έρευνα. Από νωρίς, πληρώθηκε λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους της και βρήκε λιγότερες θέσεις στη διάθεσή της λόγω του φύλου της, αλλά επέμεινε και αργότερα εργάστηκε για να ενθαρρύνει και να καθοδηγήσει άλλες νέες γυναίκες να εισέλθουν στις επιστήμες. Έλαβε το Βραβείο της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας για την ενθάρρυνση των γυναικών σε καριέρες στις Χημικές Επιστήμες το 2008 και το Βραβείο Μέντορας Ανώτερων Επιστημόνων του Ιδρύματος Dreyfus το 2005. Η δουλειά της ως μέντορα βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για πολλές άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν τα βήματά της σε μια επιτυχημένη ερευνητική καριέρα. Η Conwell παντρεύτηκε τον Abraham Rothberg, συγγραφέα, το 1944 και απέκτησε έναν γιο, τον Lewis J. Rothberg, ο οποίος είναι καθηγητής χημείας και φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Rochester, όπως η μητέρα του.
Read more +
Ο καθηγητής Cooper είναι διευθυντής του Κέντρου Νευρωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μπράουν. Αυτό το Κέντρο ιδρύθηκε το 1973 για να μελετήσει τα νευρικά συστήματα των ζώων και τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ο καθηγητής Cooper υπηρέτησε ως πρώτος διευθυντής με διεπιστημονικό προσωπικό που προέρχεται από τα Τμήματα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, Βιοϊατρικών Επιστημών, Γλωσσολογίας και Φυσικής. Σήμερα, ο Cooper, με μέλη της Brown Faculty, μεταδιδακτορικούς συναδέλφους και μεταπτυχιακούς φοιτητές με ενδιαφέροντα στις νευρικές και γνωστικές επιστήμες, εργάζεται για την κατανόηση της μνήμης και άλλων εγκεφαλικών λειτουργιών και έτσι διαμορφώνει ένα επιστημονικό μοντέλο για το πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος νους. Ο καθηγητής Cooper έχει λάβει πολλές μορφές αναγνώρισης για το έργο του το 1972, έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (με τους J. Bardeen και J.R. Schrieffer) για τις σπουδές του σχετικά με τη θεωρία της υπεραγωγιμότητας που ολοκληρώθηκαν ενώ ήταν ακόμα στα 20 του. Το 1968 του απονεμήθηκε το Βραβείο Comstock (με τον J.R. Schrieffer) της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών. Το βραβείο Αριστείας, ως απόφοιτος του Graduate Faculties of Columbia University και το Μετάλλιο Descartes, Academie de Paris, Université Rene Descartes απονεμήθηκαν στον καθηγητή Cooper στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το 1985, ο καθηγητής Cooper έλαβε το βραβείο John Jay του Κολλεγίου Κολούμπια. Είναι κάτοχος επτά επίτιμων διδακτορικών. Ο καθηγητής Cooper υπήρξε μεταδιδακτορικός συνεργάτης του NSF, 1954-55, ερευνητής του Ιδρύματος Alfred P. Sloan, το 1959-66 και συνεργάτης του Ιδρύματος John Simon Guggenheim Memorial, το 1965-66. Είναι μέλος της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Χορηγός, Ομοσπονδία Αμερικανών Επιστημόνων. μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, της Εταιρείας Νευροεπιστήμης, της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης, της Phi Beta Kappa και της Sigma Xi. Ο καθηγητής Cooper είναι επίσης στο Διοικητικό Συμβούλιο και την Εκτελεστική Επιτροπή της Διεθνούς Εταιρείας Νευρωνικών Δικτύων και μέλος του Συμβουλίου Αμυντικής Επιστήμης. Ο καθηγητής Cooper είναι συνιδρυτής και συμπρόεδρος της Nestor, Inc., ηγέτης της βιομηχανίας στην εφαρμογή συστημάτων νευρωνικών δικτύων σε εμπορικές και στρατιωτικές εφαρμογές. Τα προσαρμοστικά συστήματα αναγνώρισης προτύπων και εκτίμησης κινδύνου του Nestor που προσομοιώνονται σε μικρούς συμβατικούς υπολογιστές μαθαίνουν με το παράδειγμα να ταξινομούν με ακρίβεια σύνθετα μοτίβα, όπως στόχους σε συστήματα σόναρ, ραντάρ ή απεικόνισης, να μιμούνται τις ανθρώπινες αποφάσεις σε εφαρμογές όπως, η προέλευση υποθηκών και να αξιολογούν τους κινδύνους.