Στο Broken Genius: Η άνοδος και η πτώση του William Shockley, δημιουργού της Ηλεκτρονικής Εποχής, ο Joel Shurkin προσφέρει την πρώτη βιογραφία αυτού του σημαντικού και προβληματισμένου φυσικού. Το βιβλίο του είναι ένα pageturner, το οποίο είναι σπάνιο για μια επιστημονική βιογραφία, αλλά τα προβλήματα επεξεργασίας μερικές φορές αποσπούν την προσοχή από τη συναρπαστική ιστορία του βιβλίου. Βασιζόμενος σε μια συλλογή από εκτενείς ιδιωτικές εργασίες του Shockley στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Shurkin ζωγραφίζει ένα έντονο πορτρέτο του φυσικού, αναδεικνύοντας τα επιστημονικά του επιτεύγματα και τις προσωπικές του αδυναμίες. Για να εξηγήσει την πορεία της ζωής του Shockley, ο Shurkin αποκαλύπτει μεγάλο μέρος της παιδικής και οικογενειακής καταγωγής του υποκειμένου του. Σύμφωνα με τον Shurkin, ο Shockley μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε ένα ισχυρό παρανοϊκό σερί, το οποίο θα μπορούσε να εξηγήσει τις ψυχικές διαταραχές του ίδιου του Shockley. Ο πατέρας του, μηχανικός ορυχείων, ενθάρρυνε τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του γιου του. Η παιδική ηλικία του Shockley ήταν επίσης μοναχική, γεγονός που τον άφησε με σοβαρή έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.

Ο Shockley εκπαιδεύτηκε στη Φυσική στο MIT και το Caltech και αργότερα εντάχθηκε στο τεχνικό προσωπικό των εργαστηρίων Bell Labs. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, έκανε την πρώτη του σημαντική συμβολή στον τομέα της επιχειρησιακής έρευνας. Εφαρμόζοντας στατιστικές τεχνικές στη διεξαγωγή πολέμου, αύξησε σημαντικά την αποτελεσματικότητα των πληρωμάτων πτήσης που κυνηγούσαν γερμανικά υποβρύχια στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η έρευνά του διαδραμάτισε επίσης καίριο ρόλο στην πυροδότηση των ιαπωνικών πόλεων. Σύμφωνα με τον Shurkin, το έργο του Shockley στην έρευνα επιχειρήσεων θα μπορούσε να ήταν το μεγαλύτερο επαγγελματικό του επίτευγμα. Αλλά ο πόλεμος ήταν επίσης μια περίοδος προσωπικής καταπόνησης, που οδήγησε τον Shockley σε απόπειρα αυτοκτονίας και αυξανόμενη αποξένωση από τη σύζυγό του, Jean.
Μετά τον πόλεμο, κατόπιν αιτήματος της διοίκησης στα Bell Labs, ο Shockley οργάνωσε μια νέα ερευνητική ομάδα για την ανάπτυξη ενός διακόπτη στερεάς κατάστασης. Μεταξύ των κορυφαίων νεοσυλλέκτων του ήταν ο John Bardeen και ο Walter Brattain. Ο Shurkin ισχυρίζεται ότι η ανακάλυψη του τρανζίστορ από τον Bardeen και τον Brattain ήταν το σημείο καμπής στη ζωή του Shockley. Ο Shockley, ο οποίος δεν είχε εμπλακεί στην καθημερινή δουλειά του Bardeen και του Brattain, φοβόταν ότι δεν θα έπαιρνε κανένα εύσημα για την εφεύρεση του τρανζίστορ. Ως αποτέλεσμα, απομονώθηκε σε μια προσπάθεια να επαναφέρει την πνευματική του υπεροχή. Ανταγωνιζόμενος με τη δική του ομάδα, ο Shockley εφηύρε το διπολικό τρανζίστορ, και επίσης παρήγαγε ένα σημαντικό εγχειρίδιο, Ηλεκτρόνια και τρύπες στους ημιαγωγούς: με εφαρμογές στα ηλεκτρονικά τρανζίστορ (Van Nostrand, 1950). Αν και η έρευνά του απέσπασε το Νόμπελ Φυσικής, η τακτική του τον αποξένωσε επίσης τους συνεργάτες του και έπεισε τους ανωτέρους του Shockley ότι δεν ήταν διοικητικού διαμετρήματος. Ως αποτέλεσμα, έγινε όλο και πιο σαφές για τον Shockley ότι το μέλλον του στα εργαστήρια Bell ήταν περιορισμένο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Shockley βίωσε μια κρίση στη μέση ζωή, μαζί με ενισχυμένα ψυχικά και συμπεριφορικά προβλήματα. Χώρισε από τη σύζυγό του, η οποία τότε πάλευε με τον καρκίνο, και παντρεύτηκε μια νοσοκόμα, την Έμμυ Λάνινγκ. Αποφάσισε επίσης να εργάζεται μόνος του και ίδρυσε το εργαστήριο ημιαγωγών Shockley στην Καλιφόρνια. Η επιχείρηση ήταν μια αποτυχία, εν μέρει λόγω της τάσης του Shockley να ανταγωνίζεται και να προσβάλλει το προσωπικό του. Αλλά η εκκίνηση ήταν επίσης η προέλευση της βιομηχανίας ημιαγωγών στη Silicon Valley, καθώς η αξιοσημείωτη ομάδα επιστημόνων που είχε προσλάβει ο Shockley συνέχισε να ιδρύει μεγάλες εταιρείες όπως η Fairchild Semiconductor και η Intel Corp. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Shockley, ταπεινωμένος από την επιχειρηματική του αποτυχία. και από τις επιτυχίες του προσωπικού του, εντάχθηκε στη σχολή ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Στάνφορντ.
Το πιο ενδιαφέρον μέρος της βιογραφίας του Shockley είναι η συζήτηση του Shurkin για τις ρατσιστικές θεωρίες του για την κληρονομικότητα. Χρησιμοποιώντας τη φήμη του για το βραβείο Νόμπελ και δείχνοντας μεγάλη ικανότητα στη χειραγώγηση του Τύπου, ο Shockley έγινε ο πιο ομιλητικός και ορατός υποστηρικτής της ευγονικής στις ΗΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τη δεκαετία του 1970 υποστήριξε τις ιδέες ότι η νοημοσύνη ήταν κληρονομική και ότι οι μαύροι ως ομάδα ήταν λιγότερο έξυπνοι από τους λευκούς. Υποστήριξε επίσης ότι οι λιγότερο έξυπνοι πρέπει να αποτρέπονται από το να κάνουν παιδιά. Οι απόψεις του, που εκφράστηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα δικαιώματα του πολίτη, οδήγησαν σε σημαντική οργή του κοινού, και δέχτηκε επίσης επίθεση και κατακρίθηκε από το επιστημονικό κατεστημένο. Η φήμη του καταστράφηκε, ο Shockley έγινε όλο και πιο απομονωμένος και απομονωμένος μέχρι το θάνατό του το 1989.
Το Broken Genius έχει πολλά να κάνει. Προσφέρει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αξιοσημείωτη άνοδο και τον φλογερό θάνατο του Shockley. Ωστόσο, η παραγωγή του βιβλίου έπρεπε να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη προσοχή. Η βιογραφία είναι γεμάτη με πραγματικά λάθη και ανορθόγραφα ονόματα. Η αφήγηση είναι επίσης ασύνδετη κατά καιρούς και θα είχε ωφεληθεί από πιο προσεκτική επεξεργασία. Εν ολίγοις, το βιβλίο του Shurkin είναι ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά θα μπορούσε κανείς να ελπίζει σε μια καλύτερη βιογραφία.