Ο παραμαγνητισμός αναφέρεται σε μια ιδιότητα ορισμένων υλικών να έλκονται ασθενώς από μαγνητικά πεδία. Όταν εκτίθενται σε εξωτερικό μαγνητικό πεδίο, σχηματίζονται εσωτερικά επαγόμενα μαγνητικά πεδία σε αυτά τα υλικά που διατάσσονται προς την ίδια κατεύθυνση με το εφαρμοσμένο πεδίο. Μόλις αφαιρεθεί το εφαρμοσμένο πεδίο, τα υλικά χάνουν τον μαγνητισμό τους καθώς η θερμική κίνηση τυχαιοποιεί τον προσανατολισμό της στροφορμής των ηλεκτρονίων. Τα υλικά που εμφανίζουν παραμαγνητισμό ονομάζονται παραμαγνητικά. Κάποιες ενώσεις και τα περισσότερα χημικά στοιχεία είναι παραμαγνητικά υπό ορισμένες συνθήκες. Ωστόσο, οι πραγματικοί παραμαγνήτες εμφανίζουν μαγνητική επιδεκτικότητα σύμφωνα με τους νόμους Curie ή Curie-Weiss και επιδεικνύουν παραμαγνητισμό σε ένα ευρύ φάσμα θερμοκρασιών. Παραδείγματα παραμαγνητών περιλαμβάνουν το σύνθετο συντονισμό της μυοσφαιρίνης, τα σύνθετα μεταβατικά μέταλλα μετάλλων, το οξείδιο του σιδήρου (FeO), και το οξυγόνο (O₂). Το τιτάνιο και το αλουμίνιο είναι μεταλλικά στοιχεία που είναι παραμαγνητικά. Οι υπερπαραμαγνήτες είναι υλικά που εμφανίζουν καθαρή παραμαγνητική απόκριση, αλλά εμφανίζουν σιδηρομαγνητική ή σιδηριμαγνητική σειρά σε μικροσκοπικό επίπεδο. Αυτά τα υλικά τηρούν τον νόμο Curie, αλλά έχουν πολύ μεγάλες σταθερές Curie. Τα σιδηρορευστά είναι ένα παράδειγμα υπερπαραμαγνητών. Οι συμπαγείς υπερπαραμαγνήτες είναι επίσης γνωστοί ως μικρομαγνήτες. Το κράμα AuFe (χρυσός-σίδηρος) είναι ένα παράδειγμα mictomagnets. Οι σιδηρομαγνητικά συζευγμένες συστάδες στο κράμα παγώνουν κάτω από μια ορισμένη θερμοκρασία.